Μην προσπαθείς τους ήρωες μας  να μετρήσεις.

 

25η Μαρτιου,1821. Ρόδινη η νέα αυγή.                                                                       

Ο Αρχάγγελος θείο μήνυμα φέρνει στην Παναγιά. «Υιός Θεού θα γεννηθεί στην γη!»           

Της Χριστιανοσύνης μερα χαράς, τρανή γιορτή. Από χαρά μεθάει η ελπιδα.

 

Ανθοβολούν ολόγυρα, οι παπαρούνες, οι ανεμώνες, τα κρίνα, τα γιασεμιά.                                

Η καρδιά κατω από τα στήθη τα δασιά, άτσαλα χτυπά.                                                         

Αστράφτουν κουμπούρια και σπαθιά.  Θρεμμένη η φωνή, από τον πόνο,  την στέρηση,                                                                                  

από του φόβου το πικρό ψωμί, της σκλαβιάς την φρίκη, της καταφρόνιας την χολή,

σαν βροντή ακούγεται, «Λευτεριά η θάνατος». Μετά είκοσι πέντε αιώνες,

το « Τάν η επι- τάς».  Πετάχτηκε μέσα από τα σπάργανα, της λευτεριάς η τρέλα.

Τα μάτια κλέβουν από τον ήλιο σπίθες. Ακράτητη  παντού καίει η φωτιά.

 

Κλέφτες, Αρματολοί, Μητροπολίτες , Καπεταναίοι, Ναύτες, Προεστοί, ξενιτεμένοι                                                                      

γραμματισμένοι, αγράμματοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά ακόμα,  στον αγώνα.

Στο κορμί, σπαθιές και βόλια δεν μετρούν τα παλληκάρια. Την ζωή τους αψηφούν.                 

Ξέρουν καλα: «Ατίμητο της λευτεριάς το τίμημα».

 

Τα περιστέρια,  μηνύματα στα φτερά τους κουβαλούνε βιαστικά.                

Ελληνες, ξένοι, ποιητές, συγγράφεις, τους ανδρείους μας υμνούν.                            

Φιλέλληνες, τους  λαούς από τον λήθαργο ξυπνούν.                                                       

Καλλιτέχνες, τον αγώνα ζωντανό, για τους κατοπινούς κρατούν.                                    

Αξιωματούχοι σε ξένους τόπους, τα παλάτια εγκαταλείπουν.                                                

Με το χέρι πάνω στο καριοφίλι, στο σπαθί, νύχτα μερα τωρα, αγρυπνούν.

  

Στο γαλάζιο του ουρανού κυματίζει το όνειρο.                                                                                

«Της Ελλάδας την λευτεριά, εχει υπογράψει η Παναγιά»                                                           

Χρόνια περασμένα, χρόνια ματωμενα, χρόνια επικά. Σούλι,  Ζάλογγο,                       

Μεσολόγγι,  Χάνι της Γραβιάς,  Δερβενάκια, Αλαμάνα. Χίος, Ψαρά.                               

Ανάκατη η μυρωδιά καμένης σάρκας με αίμα, φέρνει στον νου αιώνων μνήμες.                      

Σε ολόμαυρες ράχες, σε αποτόμους γκρεμούς, τα αφέγγαρα βράδια, ηχεί ακόμα                                                                                                                                                                                

των μανάδων το περήφανο τραγούδι και των παιδιών το τρομαγμένο κλάμα.

 

Για της Λευτεριάς τον δρόμο τον αγκαθωτό, πόσα ποτάμια δάκρυα?                                   

Πόσες χαμένες μάχες, πόσες νίκες πικρές,                                                                                       

πόσα λιθόστρωτα ποτισμένα με των παλληκαριών το αίμα?                                                            

Μην προσπαθήσεις της Ελλάδας μας τους ήρωες να αριθμήσεις.                                                     

Τους  βράχους της, πιο λίγο θα κοπιάσεις να βρεις και  να μετρήσεις.                                      

Παιδι μου, όπου κι αν πας, Ελλάδα μπροστά σου θα απαντήσεις.